Nowe radości dziadka

Ponieważ mieliśmy Wiek Oświecenia, Wiek Rozumu i Wiek Wodnika, istnieją oznaki, że na przełomie XXI wieku wkraczamy w Wiek Babci.

Jednym z powodów jest to, że jest nas tak wielu. Same kobiety wyżu demograficznego (w wieku od pięćdziesięciu do siedemdziesięciu lat) mają czterdzieści milionów, a zdecydowana większość to babcie. Nie potrwa długo, zanim więcej pieluch zostanie sprzedanych dla starszych niż dla niemowląt!

Jeśli jesteś babcią, która mieszka w tym samym mieście, co twoje wnuki, prawdopodobnie spędzasz z nimi co najmniej jeden dzień w tygodniu - i jest to dzień tygodnia, na który nie możesz się doczekać. Moja stara współlokatorka Carol Perlberger opiekuje się swoim wnukiem Oliverem we wtorki, a innym wnukiem, Syrus, w czwartki. Nazywają ją „Nianią” i jej mężem, Ralphem, „Abo”, dlatego Oliver po raz pierwszy wymówił Opę „dziadkiem” w języku niderlandzkim.

„Powinieneś zadzwonić do swojej książki Powrót śmiechu, „Carol mi mówi. Ma głowę blond loków i atmosferę zdrowia. „Jedną z największych radości - mówi - jest obserwowanie, jak Ralph cały czas wybucha śmiechem”. Jak ona mówi mi to, uśmiecha się, jej oczy marszczą się i myślę, że zakochała się w swoim mężu jeszcze raz.

„Co to jest z wnukiem?” Zapytałem ją. Na początku mojej podróży jest zrozumienie emocji. „To taka bezwarunkowa miłość z naszej strony”. Zatrzymuje się, by pomyśleć. „I znów nas kochają! Kochają nas również bezwarunkowo ”.

Zazdroszczę Carol, ponieważ mieszka w odległości kilku przecznic od swoich wnuków. Odbiera je w szkole i zabiera do parku, muzeum lub mieszkania. I jest cudem. Mocuje chłopców z tyłu roweru i przybliża miasto. Lub, w przypadku Olivera, kiedy ma osiem lat, ona i Ralph zabierają go na narty lub na plażę. Są bardziej jak towarzysze zabaw.

Towarzysze zabaw z wnukami kontra policjantki byliśmy z naszymi dziećmi. Carol mówi, że ze swoimi dwiema córkami „Zawsze mówiłem im:„ Nie rób tego ”lub„ Zrób to w ten sposób ”. Nie jestem taki z moimi wnukami. Nigdy nie krytykuję i więcej słucham. ”Możemy zrestartować się z naszymi wnukami, naprawić błędy i naprawić to, co zrobiliśmy jako matki.

„Naprawdę uwielbiam to, że moje dziewczyny obserwują mnie i mówią:„ Ojej, jest taka dobra z moimi dziećmi ”.„ Dzięki temu Carol jest bliżej i szczęśliwsza relacja z córkami.

Jakkolwiek to robimy, dziadkowie to czwarty rozdział naszego dorosłego życia. Powszechnie uważa się, że mamy czterdzieści lat i tyle. Jesteśmy w pełni uformowani - i nie zmieniamy się. Ale tak naprawdę, kiedy jesteś babcią, rozwija się zupełnie nowy zestaw zachowań. Jest to etap rozwojowy, który jako taki nie został dogłębnie zbadany.

Przypominam sobie rozmowę sprzed lat na temat podziału życia dorosłego na rozdziały. Tak było ze wspaniałym analitykiem CBS News, Ericem Sevareidem. Kiedy po raz pierwszy zostałem zatrudniony przez CBS w 1972 roku, pracowałem w biurze w Waszyngtonie, gdzie Eric wyłaniał się ze swojego biura raz dziennie. Był wysoki, miał przystojną, rzeźbioną twarz - taką, jaką widzisz na Górze Rushmore. Podczas codziennego spaceru po biurze rzadko kontaktował się wzrokowo, sygnalizując wszystkim: nawet nie myśl o zbliżaniu się na rozmowę.

Ale z czasem odkryłem, że za tą skórką ukrywał kogoś nieśmiałego i dworskiego. Pewnej nocy zauważył mnie pracującego do późna i powiedział: „Chodź, Lesley, dołącz do mnie i przyjaciela na obiad”. Jego przyjacielem był Jacob Javits, ceniony senator z Nowego Jorku. Jadałem z dwoma najbardziej szanowanymi mędrcami w Waszyngtonie.

Nie pamiętam restauracji ani tego, co jedli - prawdopodobnie steku - ale pamiętam ich rady, które były ostrzeżeniem. Eric był rozwiedziony, a żona Jake'a, Marion, mieszkała w Nowym Jorku. „Pozwól, że opowiem ci o małżeństwie” - powiedział Eric. „Podobnie jak Gaul, dzieli się na trzy części”. Pierwszą, powiedział, była fascynacja. Wszystko, co mówi twój nowy małżonek, jest urocze, dowcipne, genialne. Jesteś zachwycony.

„Gdy gwiezdny pył zaczyna odpływać, rozpocznij drugą fazę” - kontynuował. „Masz dziecko i razem myślisz, że wszystko, co robi, jest urocze, dowcipne, genialne. I jesteś oczarowany. Ale kiedy to się kończy, dostajesz fazę trzecią: nieubłaganą, nieubłaganą nudę. ”Dwaj faceci zgięli się ponad śmiechem.

Cóż, teraz mamy czwartą fazę bycia dziadkiem i od nowa jesteśmy oczarowani. To zupełnie nowe kwitnienie, które towarzyszy nieubłagane zawroty głowy. Ellen Breslau, redaktor naczelna Grandparents.com, powiedziała mi, że bycie babcią po raz pierwszy jest jak bycie panna młoda z podniecenia, zakupów, radości. „Dziś są nawet prysznice dla przyszłych babć. Pomaga im to zaopatrzyć się w elektroniczne nianie, kubki i paczki.

I jest omdlenie dziadka. Kiedy jesteśmy dziećmi, nasze uczucia są samolubne; podczas rodzicielstwa są obciążeni odpowiedzialnością i strachem oraz brakiem snu. Miłość dziadka jest nieskrępowana, nieskomplikowana. Nazwij to ananda, która jest po sanskrycie „błogością”.

Jest to szczególnie dotkliwe w przypadku pierworodnego wnuka. Byłem pierwszy dla rodziców mojego ojca i nie było wątpliwości, że jestem ich nagrodą, ich nagrodą. Grampa odbijałby mnie, łaskotał i śmiał się bardziej niż ja, jak Ralph Carol.

Kiedy byłem dzieckiem i moi rodzice podróżowali, zostałem wysłany do owdowiałej matki mojej matki, która mieszkała w małym mieszkaniu w Bostonie. Bawiłam się jej miniaturowymi figurkami lub siedziałam na kuchennej podłodze z jajkiem i myłam mydła w misce, gdy robiła mi wszystko, co chciałem na śniadanie, lunch i kolację. Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek zabierała mnie na zewnątrz. Myślałem, że była stara.

W taki sposób większość mojego pokolenia postrzegała nasze babcie: kruche, zakurzone mąką i bardzo stare. Chociaż kiedy przestajesz o tym myśleć, tak naprawdę nie było. Czekaliśmy dłużej na dzieci, podobnie jak nasze dzieci. Więc właściwie jesteśmy starszymi dziadkami chronologicznie; jesteśmy po prostu zdrowsi i zachowujemy się młodziej. Po południu nie gramy w canastę, idziemy na siłownię; zamiast niebieskiego płukania dostajemy blond smugi; i jesteśmy znacznie bardziej aktywni wobec naszych wnuków niż nawet nasi rodzice.

Podobnie jak moja babcia, Ellen Goodman, wieloletnia felietonistka z Boston Globe, opiekuje się swoim 10-letnim wnukiem Loganem podczas podróży córki i zięcia. Ale zamiast Logan udał się do niej w Bostonie, Ellen idzie do niego kilka razy w roku. Kiedyś oznaczało to podróż do Bozeman w Montanie; teraz jest do pięcioosobowego apartamentu na Brooklynie. Ciągnięcie w górę, w dół i w górę po tych schodach jest wędrówką w górę Matterhorn bez Sherpy. Najgorsze, powiedziała mi, jest uświadomienie sobie, że nie może już wiązać.

Oto kwestia starzenia się, ale nie działania: nasze wnuki zmuszają nas do konfrontacji z tym, co kryje się za bielonymi włosami i twarzami wypełnionymi wypełniaczami. Jak mówi stary żart Gene Perret: „Moje wnuki wierzą, że jestem najstarszą rzeczą na świecie. I po dwóch lub trzech godzinach spędzonych z nimi też wierzę! ”

Latem Ellen i jej mąż Bob zabierają Logana do Maine wraz z wnuczką Boba, Chloe. To tylko czwórka z nich. Bez rodziców, bez niani. „Kiedy dzieci w końcu wychodzą”, mówi Ellen, „mówię Bobowi:„ Idę do drugiego pokoju i nie będę mówić do jutra. Jestem cholernie „wyczerpany”. „Dla tych z nas, którzy czekali do końca lat trzydziestych lub czterdziestych na nasze dzieci, istnieje strach: czy mamy wystarczająco dużo energii, aby być zabawnymi babciami?

Podczas jednej z podróży Ellen do Nowego Jorku, aby zobaczyć się z Loganem, ona i ja napiliśmy się kawy w hotelowym barze, aby nadrobić zaległości. Byliśmy koleżkami z koi w obozie. Tak daleko się cofamy. Jest taka sama jak wtedy - jak moja Tay, słoneczna i słodka. Jest również analityczna i samokontrola, a jeśli czytasz jej kolumnę, wiesz, że jest wyjątkowo mądra.

Opieka nad rodzicami, chorym małżonkiem lub małymi dziećmi, mówi Ellen, ma ogromny wpływ na twoją witalność i wypłatę. „Jeśli jesteś pełnoetatowym opiekunem, istnieje element wyczerpania i poświęcenia finansowego. Prawdopodobnie musiałeś odejść z pracy, więc tracisz ważną część stabilności gospodarczej. A to może oznaczać, oprócz wszystkiego innego, niepokój i strach ”.

Ale, dodaje Ellen, z wnukami nie ma zmęczenia, które konkuruje z uniesieniem i radością z bycia z nimi. Oboje czujemy, że istnieje coś poza chemią oksytocyny, która wiąże nas z tymi małymi facetami. Wydaje się, że jest głęboko osadzony w naszych genach.

Od Zostań babcią: radości i nauka nowego dziadka Lesley Stahl, opublikowany 5 kwietnia autor: Blue Rider Press, odcisk Penguin Publishing Group, oddziału Penguin Random House LLC. Prawa autorskie © 2016 Lesley Stahl.