Film został ukończony przez trzech reżyserów przed jego ukończeniem.
Pierwotny reżyser, George Cukor, został zwolniony 18 dni do strzelania i szybko został zastąpiony przez Victora Fleminga (który również wyreżyserował Czarnoksiężnik z krainy Oz). W trakcie produkcji Fleming rzekomo doznał załamania psychicznego i po grożeniu, że zjedzie swoim samochodem z klifu, wziął wolne. W międzyczasie Sam Wood przejął wodze, dopóki Fleming nie wyzdrowiał z wyczerpania. Ostateczny wynik? Cukor, 18 dni, Fleming, 93 i Wood, 24.
Pisarz F. Scott Fitzgerald i 15 innych osób pchnęło nożem scenariusz.
Oryginalny scenariusz - łyk - trwał ponad sześć godzin. Końcowy produkt był prawie skromny, cztery - wycięcie epickiej Margaret Mitchell na 1000 stron w scenariusz, bez poświęcenia swojej wizji był wyczyn Herkulesa zarządzany głównie przez Sidneya Howarda, który zmarł przed filmem premier. Później pisarz Ben Hecht, producent Victor Selznick i Fleming zamknęli się w pokoju na tydzień, aby dokończyć scenariusz - Selznick, myśląc jedzenie zahamowało proces twórczy, ograniczyło zapasy żywności, a piątego dnia, jedząc banana, upadł i został przywrócony do życia przez lekarz. Szóstego dnia pękło naczynie krwionośne w oku Fleminga.
Piętnastu innych pisarzy, w tym F. Scott Fitzgerald, brał udział w wycinaniu, edycji i dopracowywaniu skryptu. Fitzgerald nie jest wspomniany w rolce kredytowej - prawdopodobnie dlatego, że jego wkład (jak większość jego esejów scenariuszy) nie były bardzo udane.Vivien Leigh prawie straciła rolę Scarlett po swoim pierwszym testowym czytaniu.
Angielska aktorka zachowywała akcent podczas pierwszego czytania - jej wypowiedziane, królewskie przemówienie było dalekie od Scarlett i prawie ją kosztowało.
Taśmy przesłuchań Scarlett istnieją i są dziwnie fascynujące.
Przeminęło z wiatrem miał powolny start, częściowo dlatego, że kierownictwo nie mogło zdecydować się na Scarlett. Nad 1400 kobiet przesłuchanych do tej roli - patrzenie, jak ci ludzie walczą z upartą kobietą z Południa, może wydawać się denerwujące (nie ma nikogo takiego jak Leigh!), Ale ich interpretacje są co najmniej interesujące.
W tym czasie film był trzecim najdroższym filmem, jaki kiedykolwiek powstał.
Przy 3,5 miliona dolarów, Przeminęło z wiatrem był tam z Ben Hur (4,5 miliona USD) i Anioły z piekła (4 miliony USD). Dziś przekłada się to na około 66 milionów dolarów, co technicznie uważa się za niski budżet. Możesz ugotować wiele wydatków na film do jego długości - ostateczne cięcie filmu (pierwotnie pół miliona stóp!) miał około 20 000 stóp długości.
Najbardziej kultowa linia filmu prawie się nie wydarzyła.
Trudno to sobie wyobrazić Przeminęło z wiatrem bez zamknięcia Rhetta Butlera: „Szczerze mówiąc, moja droga, nie obchodzi mnie to”. Film z Hollywood Jednak Kodeks Stowarzyszenia chciał, aby producenci go podrapali, sugerując: „Mój drogi, szczerze mówiąc, nie mam dbać ”. Bluźnierstwo! Na szczęście Selznick mocniej naciskał na cenzorów, powołując się na rzeczywistą definicję słownika („wulgaryzm”) jako podstawę, która, szczerze mówiąc, nie była wcale taka zła.
Dzień premiery filmu był świętem stanowym w Gruzji.
Na premiera grudnia 1939 r. W Loew's Grand Theatre gubernator Gruzji miał Gwardia Narodowa w trybie gotowości; w mieście burmistrz Atlanty ogłosił trzydniowe wakacje, a nawet zachęcił swoich wyborców do przebierania się à la Scarlett i Rhetta - obcisłe spódnice, pantalety, obcisłe spodnie i tak dalej.
Czarni aktorzy w filmie nie mogli jednak uczestniczyć.
Segregacja nie skończy się w USA do 1954 r., Co oznaczało, że w zależności od teatru wielu afroamerykańskich aktorów, którzy wystąpili w filmie, w tym Hattie McDaniel (Mammy), Butterfly McQueen (Prissy), Oscar Polk (Wieprzowina) i Eddie Anderson (Wujek Peter) zostali wykluczeni z udziału premiery - w przypadku teatrów, które nie były segregowane, producenci zniechęcali czarnych aktorów do udziału w premierach, uzasadniając to tym, że "niebezpieczny."
A potem McDaniel przeszedł do historii.
Podczas rozdania Oscarów w 1940 r. McDaniel przełamała bariery, gdy stała się pierwszą Afroamerykanką, która zdobyła Oscara. Jednak nawet z figurą najlepszej aktorki drugoplanowej w dłoni McDaniel i jej eskorta (wyjątki od podobno „polityka zakazu czarnych” w hotelu Los Angeles Ambassador została zmuszona do siedzenia przy osobnym stole plecy.
W rzeczywistości film pozytywnie zdobył podczas 12. Oscarów.
Nominowany do 13 nagród w 12 kategoriach, Przeminęło z wiatrem zdobyła nagrodę dla najlepszego filmu, najlepszej aktorki (Leigh), najlepszej aktorki drugoplanowej (McDaniel), najlepszego reżysera (Fleming) i najlepszego scenariusza (Sidney Howard, nagrodzona pośmiertnie) - i wygrała pięć więcej na ten temat.
Gable miał romans, rozwiódł się i uciekł podczas produkcji.
Po rozwodzie z teksańską towarzyską Marią Langham (którą MGM Studios pomogło zdobyć) Gable i jego kochanka Carole Lombard, uciekł w Kingman w Arizonie na dwudniową przerwę od filmowania. Recepcja? Kanapki i kawa na tylnym siedzeniu samochodu agenta Gable'a.
A Gable nie był jedyny.
Leigh wniosła swój porządny skandal. Zamężna (taaa!) Matka i aktorka żyły w niedyskretnym romansie z Laurence Olivier, który również był wówczas żonaty. Po rozwodach małżonków oboje pobrali się w 1940 r, rok później Przeminęło z wiatrem premiera. Katharine Hepburn była jedną z czterech osób, które wzięły udział w małej ceremonii w Santa Barbara w Kalifornii.
Podpalenie „Atlanta” wymagało rozpalenia 20 starych planów filmowych.
Z grubsza połowa ciał na scenie w stoczni była manekinami.
Aby powtórzyć dewastację wojny secesyjnej, Selznick chciał, aby pokazała się liczba ofiar - w tym czasie Gildia Aktorów Ekranowych dysponowała ograniczoną liczbą dodatków. Jako dodatek do 950 aktorów producent zamówił 1000 manekinów wypełnić bitwę poległych i rannych w Atlancie; żywi aktorzy manipulowali udawanymi, aby symulować wijące się kończyny. Sztuczka zadziałała. Gdy kamera rozgląda się na potykającej się Scarlett, coraz więcej ciał wypełnia ekran - z lotu ptaka żołnierza machanie rękami i dźwięki jęków ustępujących muzyce, scena triage stoczni kolejowej jest tak potężna, jak jest przerażające.
Ta monumentalna scena całowania nie była tak namiętna, jak się wydawało.
Człowieku, pomyślałbyś, że z taką linią jak „powinieneś być całowany, a często i przez kogoś, kto wie jak”, pocałunek byłby ogniem. Niestety, Gable był zależny od protezy - w 1933 roku zachorował na infekcję dziąseł, która kosztowała go wszystkie zęby - i jako efekt uboczny wystąpił nieświeży oddech. „Całowanie Clarka Gable w Przeminęło z wiatrem nie było aż tak ekscytujące - podobno Leigh powiedziała o swoim kostiumie. „Jego protezy pachniały czymś okropnym”.
Gable prawie przestał płakać na ekranie.
Bojąc się, że łzy na ekranie uznałyby go za słabego i zbyt emocjonalnego, Gable zagroził, że wyjdzie kiedy reżyserzy powiedzieli mu, aby otworzył wrota, kiedy dowiaduje się o poronieniu Scarlett (po tym niefortunnym upadku ze schodów). Reżyser Victor Fleming nakręcił dwie sceny, aby uspokoić Gable - jedną z płaczem, a drugą z odwróconym plecami Gable do kamery - ale (oczywiście) poszedł z mocniejszym, bardziej wrażliwym ujęciem.
Właściwie to nienawidził kręcenia filmu.
Istnieją spekulacje, że Gable miał coś wspólnego z zwolnieniem pierwotnego reżysera, George'a Cukora, który wywołał niepokój na planie zaledwie kilka dni w filmie. Gable pomyślał, że Cukor był „reżyserem kobiety” i martwił się, że skupi całą uwagę na Leigh (w przeciwieństwie do siebie). Pomimo faktu, że Rhett Butler stał się najbardziej znaną rolą Gable'a, nazwał ten film „zdjęcie kobiety."
Leslie Howard był na tej samej łodzi.
Podobno Howard, który miał wtedy 40 lat, wcielił się tylko w rolę Ashleya Wilkesa (21-latka na początku filmu), ponieważ Selznick zaoferował mu wkład w produkcję w przyszłym projekcie. „Nienawidzę tej cholernej części” - on podobno napisał do swojej córki. „Nie jestem prawie piękna ani wystarczająco młoda dla Ashley, a to sprawia, że jestem chory, aby wyglądać atrakcyjnie”. Nie powstrzymywał się na temat jego krytyki filmu (i powieści Mitchella!): „Okropna bzdura - niebo, pomóż mi, jeśli kiedykolwiek przeczytam książkę”.
George Reeves, który grał w jednego z bliźniaków Tarleton, został Supermanem.
Jego niewielka rola jako Stuarta Tarletona, jednego z rudowłosych bliźniaków zakochanych w Scarlett, była niczym w porównaniu z jego życiowym charakterem jako superbohatera. Od 1951 do 1958 roku Reeves zagrał w popularnej serii Przygody Supermana.
Ciało Scarlett podwójnie, kiedy jest atakowana przez włóczęgów, jest dużym facetem.
Wyczynkobiety w latach trzydziestych tak naprawdę nie było - skoro ta scena wymagałaby od Leigh poważnego podburzenia (i prawie wyrzucenia z powozu), wkroczył mężczyzna w jej stroju. Jeśli przyjrzysz się uważnie, zobaczysz, że „jej” talia jest znacznie grubsza niż Leigh.
Plantacja Tara była prawie centralnym punktem parku rozrywki.
Fikcyjna rodzina O'Hara zbudowana w Kalifornii zamiast w Georgii osiedle usiadłem w odsuniętej działce do lat 50. XX wieku, kiedy Southern Attraction, Inc. kupił fasadę. Zestaw został zdekonstruowany i wysłany do Gruzji z planami przebudowy go jako kluczowy element parku rozrywki. Niestety tak się nigdy nie stało - zostało ono przekazane prywatnym właścicielom i, o ile wiemy, obecnie ulega pogorszeniu w zakresie przechowywania. Drzwi frontowe wisi jednak w Dom i muzeum Margaret Mitchell w Atlancie.
Gable i McDaniel byli przyjaciółmi i uwielbiał żartować na planie.
Równa płaca absolutnie nie była rzeczą.
Przez 71 kolejnych dni pracy Gable otrzymał ponad 120 000 $ za rolę Rhetta. Leigh pracowała prawie dwukrotnie (125 dni!), Ale otrzymała jedynie 25 000 $. Z nowoczesnego punktu widzenia trudno to przełknąć, biorąc pod uwagę, że Leigh - bądźmy szczerzy - sprawiła, że ten film stał się tour de force.
Konie i powozy magicznie znikają, gdy zbliżają się do Dwunastu Dębów.
Fasada plantacji Wilkes, Twelve Oaks, była właściwie matowy obraz - co wyjaśnia, dlaczego powozy konne wydają się znikać w, zamiast do niego podchodzić.
Olivia De Havilland jest obecnie jedynym żyjącym członkiem obsady.
De Havilland zagrał w filmie Melanie, żonę Ashely, i przeżył Leslie Howard, która zmarła w 1943 roku, oraz Gable i Leigh, którzy oboje zmarli w latach 60. XX wieku. 1 lipca 2017 roku De Havilland obchodziła swoje 101. urodziny!