Wisconsin Lake Home Retreat

KIEDY TEREASA SURRATT zaręczyła się z współpracownikiem ds. reklamy Davidem Hernandezem pięć lat temu, nie zastanawiała się nad porcelaną i srebrnymi wzorami ani nie prosiła przyjaciół, aby obsypali ją zwykłą delikatną bielizną. „Zarejestrowałem się do piły łańcuchowej”, mówi Surratt, „ponieważ właśnie tego chcieliśmy i potrzebowaliśmy najbardziej”.

Hernandez właśnie przekonał swoją przyszłą żonę, że powinni kupić stary kurort nad jeziorem w Elkhorn, Wisconsin, 90 mil od ich domu w Chicago, do wykorzystania na ceremonię ślubną, a później na weekend uciec. Opracowany w połowie lat dwudziestych XX wieku, 25-hektarowy spread służył z kolei jako dom dla speakeasy, burdelu, skromnego miejsca na wakacje i katolickiego księdza - rekolekcji dla społeczności łotewskiej. Ale dla Hernandeza, na wpół łotewskiego, na wpół meksykańskiego dzieciaka z miasta wychowanego w Chicago, ten wiejski obóz został uświęcony. Jego wielopokoleniowa rodzina spędzała wakacje w Wandawega Lake Resort każdego lata od urodzenia, a każdy szczyt i zakątek posiadłości zawierał wspomnienia - łapanie żab z kuzynami, obserwowanie, jak wujowie grają w siatkówkę, śpiewanie pieśni ludowych przy ognisku lub skradanie łyków wina komunijnego przechowywanego na półka na książki. „Przybycie tutaj było jak fantazja” - wspomina. „To był inny świat”.

Lata odroczonej konserwacji sprawiły, że budynki były w kruchym stanie - z nieszczelnymi, zwisającymi dachami; squaterowie szopów; i pleśniowe zasłony. Ale od czasu, gdy Surratt i Hernandez zamknęli to miejsce w lutym 2004 r., Aż do ślubu sześć miesięcy później, dziesiątki znajomych pojawiło się w zwykły weekend gadki, łotewski termin określający grupy robocze. Świętowanie małżeństwa ujawniło również parze potencjał ich nowego domu: z 25 sypialniami podzielonymi między główna loża, kolejna trzypiętrowa budowla i trzy małe domki, Wandawega stworzyła jedno miejsce do zabawy. „To jak letni obóz dla dorosłych” - mówi Surratt. I tak dwa miesiące po ślubie nowożeńcy zwrócili uwagę na planowanie październikowej uroczystości, którą uznali za Wandaween, która jest teraz coroczną imprezą.

TEMAT PARTY riffy na odludziu, które, jak mówi Surratt, są trochę przerażające w nocy, „jak Camp Crystal Lake w Piątek 13.„Ona i Hernandez zapraszają od 20 do 60 wyluzowanych przyjaciół („ osoby, którym nie przeszkadza budzenie się w poszukiwaniu wiewiórki w łóżku ”- mówi Surratt) w piątek wieczorem na weekend wypełniony rzeźbieniem w dyni, zbieraniem jabłek i sianokosami - nie wspominając o zwykłej taryfie obozowej łucznictwa, kajakarstwa i Wędkarstwo.

O zmierzchu Hernandez podłącza zabytkowy projektor, aby wyświetlać przerażające filmy Projekt Blair Witch. Wśród oferowanych smakołyków: jabłka karmelowe, lokalnie robiony cydr i gorąca czekolada wzbogacona cynamonowe sznapsy i podawane w kolekcji antycznych kubków Surratt z obozów skautów po drugiej stronie kraj. Rano gospodarze budzą się wcześnie, aby ugotować bekon w kuchni loży. Hernandez warzy kawę, podczas gdy Surratt rozkłada wesołe żółte obrusy na stołach piknikowych i układa jadalne martwe owoce i wypieki w koszach, starych puszkach i kompotach ze szkła mlecznego. Ma dar tworzenia marzycielskich scenografii i wnętrz, które wydają się wyrwane ze stron katalogu Anthropologie - a wszystko to odbywa się tanio.

W głównej loży Surratt tapicerowane krzesła z wełnianymi kocami i ubijane okna za pomocą prześcieradeł z Kmart. O jej estetyce świadczy luźne poczucie historycznej dokładności z połowy stulecia - tj. Brak silikonowych szpatułek tutaj - w połączeniu ze strategią dekoracyjną, którą nazywa „znalezioną, pchłą lub wolną”. W przeciwnym razie po prostu dobrze się bawi na kempingu motyw. Latarnie Coleman? Czek. Utrudnia piknik i wędki? Betcha. Kosze zapasowych swetrów Fair Isle ze sklepów z artykułami używanymi nadają głównej chacie przytulną atmosferę, a gry takie jak warcaby i tablica Ouija sprawiają, że goście parkują przy kominku.

Ale nie wszystko okazuje się, jak planuje Surratt. „Tereasa marzyła o stworzeniu własnego syropu klonowego” - wspomina Hernandez. Kupiła wszystkie zabytkowe wiadra z sokiem i krany, które mogła znaleźć w serwisie eBay. Potem zadzwonili do arborysty. „Dwadzieścia pięć akrów i ani jednego klonu” - mówi Hernandez z uśmiechem.

ŻYCIE KOLEKTORA, Surratt przeszła na studia, pracując jako barmanka, aw weekendy po zmianach łapała się za łapówki, aby szybko i wcześnie osiągnąć sprzedaż na podwórku. Uzbrojona w wskazówki ze swojej pracy, zapłaciła za jedne z najlepszych mebli pary z kwaterami. Do dziś fascynuje ją wszystko, co stare - księgi rachunkowe, zapałki, rejestry hotelowe. Oboje są. I są zobowiązani do ciągłego utrzymania, którego wymaga ich weekendowa idylla.

W ciągu ostatnich czterech lat Surratt nie tylko opanowała swoją piłę łańcuchową, ale także nauczyła się instalować płyty gipsowo-kartonowe, regenerować okna i prowadzić wózek widłowy. (W 2006 r. Kupiła też kabinę, która kiedyś siedziała obok domu swojej babci w Illinois i kazała przenieść ją do ośrodka.) Wzdłuż sposób, Surratt i Hernandez zostali zbudowani przez niespodzianki restauracyjne: pod boczną ścianą jednego budynku leżał oryginalny cedr półpasiec. Para odkryła restauracyjną restaurację Fiestaware z lat 50. na półkach w spiżarni, które zostały zabite deskami. Podczas grabienia Surratt odkrył boisko do gry w shuffleboard - kolejne przypomnienie historii obozu.

„Na poddaszu znaleźliśmy zdjęcia z lat 30-tych ludzi w loży, pijących piwo i siedzących na krzesłach Adirondack - to samo, co teraz robimy” - mówi Surratt. „Uwielbiam myśleć, że kiedy jesteś w środowisku bez telewizorów lub iPodów, robisz dokładnie to samo, co robili twoi dziadkowie dla zabawy”.

Były CL redaktor naczelny Katy McColl mieszka w Montanie. Jest także autorką Czy powinienem robić to, co kocham? (lub rób to, co robię, więc mogę robić to, co kocham na boku)(Książki Sasquatch).

Wybierz się na wycieczkę po posiadłości nad jeziorem.