Wywiad z królewskim fotografem królowej, Johnem Swannellem

Jak to jest fotografować Royals przez całą swoją karierę?

Robię to od ponad 25 lat, więc jest to rodzaj rutyny – to nic wielkiego. Na początku byłem zdenerwowany – po raz pierwszy fotografowałem królową – ale teraz nie jestem taki zdenerwowany. Nie trzęsę się ani nic.

Czy musisz robić coś inaczej?

Jest pewien protokół. Czasami chcą, żebym wpadł na pomysł, a czasami po prostu chcą, żebym wszedł i zrobił zdjęcie. Czasami wchodziłem i Jej Wysokość mogła chcieć też księcia Phillipa na kilku [zdjęciach], tylko po to, żeby położyć ją na stoliku nocnym. Są całkiem zrelaksowani i spokojni.

Jak sprawić, by członkowie rodziny królewskiej czuli się swobodnie przed kamerą?

Nie wiem, naprawdę. Fotografom zawsze zadaje się to pytanie. Chodzi o to, aby rozmawiali, rozmawiali i byli zainteresowani. Możesz powiedzieć, czy stracisz obraz, kiedy ich oczy się szklą, wiesz? Następnie musisz je ponownie uruchomić.

Jak przekazać ich charakter na zdjęciu?

Jeśli mają charakter, mogę go zdobyć. Ale jeśli oni nie mają charakteru, ja nie mogę. To takie proste. Pojawi się, jeśli mają charakter, ale nie jest to coś, co z nich wyciągniesz. Albo to masz, albo nie. Ale Royals zawsze to mieli. Zdjęcia zawsze wychodzą dobrze.

Czy możesz nam opowiedzieć o zdjęciach, które zrobiłeś księżnej Dianie, księciu Williamowi i księciu Harry'emu?

To była całkiem zabawna rzecz. Anny Harvey z Moda zadzwonił pewnego dnia i powiedział: „Czy możesz zrobić zdjęcie z moją przyjaciółką i jej dwójką dzieci?” Powiedziałem: „Tak, jasne, kto to jest?” Ona powiedział: „Powiemy ci bliżej czasu”. Dwa dni później pomyślałem, że lepiej do niej zadzwonić, a ona powiedziała, że ​​to Diana i jej przyjaciele Dzieci.

Czekałem, aż się pojawią, siedząc na moim biurku w studio ze skrzyżowanymi nogami i rozmawiając przez telefon z przyjacielem. Miała przyjechać o 14:00. Myślę, że było to około 13:30 i nagle dostaję klepnięcie w ramię. Odwracam się i jestem prawie nos w nos z Dianą.

Powiedziała: „Cześć, jestem księżna Diana”. Upuściłem telefon na stół, podskoczyłem i powiedziałem: „Naprawdę przepraszam. Myślałam, że przyjedziesz o 14.00.” Powiedziała: „Bardzo mi przykro. Jestem wcześniej. Nie martw się i kontynuuj rozmowę telefoniczną. Zrobię sobie makijaż. Przepraszam, że sprawiłem, że podskoczyłeś”.

Poszła więc do pokoju, a ja odebrałem telefon. Mój przyjaciel powiedział: „Co się tam stało?” Powiedziałem: „Cóż, księżna Diana właśnie poklepała mnie po ramieniu”. Mój przyjaciel powiedział: „Tak, na pewno tak, Pinokio”.

Jej zdjęcie było cudowne z tamtejszymi dziećmi. Był cudowny kontakt, bardzo swobodny. Złapałem to jeden zdjęcie. Właściwie dostaliśmy kilka z nich, podczas gdy wszyscy razem się śmiali. Myślę, że rozmawialiśmy o księciu Karolu.

Zrobiłeś też oficjalne zdjęcie królowej z okazji jej Diamentowego Jubileuszu. Opowiedz nam o tym.

Kilka lat wcześniej, z okazji jej Złotego Jubileuszu, Pałac poprosił pięciu lub sześciu fotografów o wykonanie własnej interpretacji Królowej i wszyscy poszli do galerii w zamku Windsor.

Z okazji Diamentowego Jubileuszu, kiedy zadzwonili i zapytali, czy mógłbym to zrobić, zapytałem, czy znowu są zaangażowani inni fotografowie, a oni powiedzieli: „Nie, tym razem jesteś jedyny. Ona po prostu chce, żebyś to zrobił”.

To było wspaniałe. Było to nie lada wydarzenie, bo od śmierci jej ojca minęły 52 lata. Znalazłem więc portret jej ojca i sfotografowałem ją odbitą w lustrze. Zdjęcie było na pierwszym planie iw lustrze. Pomyślałem, że to świetne zdjęcie i pomyślałem, że będzie z niego bardzo zadowolony, ponieważ było to jak przejście od jej ojca do niej. To po prostu działało naprawdę dobrze.

Poprosili mnie, abym zrobił też jeden bez obrazu, więc to zrobiłem i to był ten, który wybrała. Nie wybrała tego z obrazem. Byłem naprawdę rozczarowany.

Potem kilka miesięcy później byłem na koktajlu w Pałacu, rozmawiając z jej panią od PR. Powiedziałem, że szkoda, że ​​nie wybrała zdjęcia z obrazem ich ojca, króla Jerzego VI. Powiedziała: „Och, miała to w ramce i jest w jej sypialni. Ona to uwielbia!” Chyba nie chcieli się tym dzielić z publicznością.

Czy Jej Wysokość jest opiekunem pacjentów?

Tak, najbardziej cierpliwy. Jest najczęściej fotografowaną kobietą na świecie. Nie ma nikogo, komu zrobiono więcej zdjęć niż ona. Ona idzie ze wszystkim. Jest bardzo pomocna. Nie możesz wymagać od niej zbyt wiele. Pałac jest zawsze pomocny. Jeśli miałem pomysł lub chciałem coś wypróbować, nigdy nie powiedzieli mi „nie” za nic.