Clint i Kelly Harp zastanawiają się nad magiczną świąteczną wycieczką do Niemiec

To były nasze drugie święta Bożego Narodzenia po ślubie i zastanawialiśmy się nad przeprowadzką do Europy. Kiedy nasz przyjaciel lutnik Klaus, który mieszkał w Niemczech, zaprosił nas i siostrę Kelly, Johnnę spędzić wakacje z nim i jego rodziną, czułem, że to świetna okazja i świetna zabawa przygoda.

Nie mieliśmy dużo pieniędzy, ale mama Kelly zaoferowała pomoc w zakupie biletów lotniczych dla całej naszej trójki jako prezenty świąteczne. Ma tylko dwie córki, więc dawała nam pieniądze na wyjazd, wiedząc, że to oznacza, że ​​nie będzie miała ze sobą dzieci podczas wakacji. To był ogromny prezent, ale ona taka jest — zawsze myśli o tym, co byłoby dla nas niesamowitym przeżyciem.

Tak więc, z pomocą mamy Kelly, polecieliśmy do Holandii, pojechaliśmy na kilka dni do Paryża, a potem pojechaliśmy do Hamburga w Niemczech, aby spędzić Boże Narodzenie z Klausem i jego rodzicami. Podczas podróży byliśmy oszczędni i znajdowaliśmy sposoby, aby to zadziałało, przebywając z rodziną Klausa i przyjaciół, jeżdżąc swoim starym samochodem do transportu i zdobywając składniki na posiłki w sklepie spożywczym sklepy.

Te Święta Bożego Narodzenia w tym niemieckim mieście były naprawdę jednymi z najbardziej magicznych, jakie kiedykolwiek przeżyliśmy. Wszędzie leżał śnieg, wszystko pokrywał. Nawet to było dla nas, południowców, tak zaskakujące — mamy szczęście, jeśli spadnie tu trochę śniegu. Pewnego dnia wybraliśmy się na spacer po lesie i było tak zimno, że mogliśmy przejść przez ogromne zamarznięte jezioro.

Nie mówiliśmy w tym języku, więc było bardzo mało ludzi, z którymi mogliśmy naprawdę porozmawiać. Clint uczył się niemieckiego w szkole średniej, ale pamiętał tylko fragmenty. Mama Klausa brała lekcje angielskiego, więc próbowała z nami rozmawiać i była taka słodka. Każdego ranka pytała nas „Dobry sen?” Teraz nasze dzieci znają tę historię i nadal pożyczamy jej cytat dzisiaj.

Rodzice Klausa robili nam śniadanie – domowy chleb i dżem podawane na małych prostokątnych drewnianych tabliczkach zamiast talerzy. Clintowi się podobało. Dla niego było to bardzo inspirujące, ponieważ to jest to, co kocha. Nadal mówi, że chciałby zabrać każdy talerz w naszym domu i zastąpić go drewnianym.

Jeśli chodzi o ich tradycje bożonarodzeniowe, byliśmy na przejażdżce. Cała ich rodzina mieszkała w wiosce, więc robiliśmy to, co oni. W Wigilię udaliśmy się na mszę do kościoła. Klaus zabrał nas do małego kamiennego kościółka pośrodku wsi. Weszliśmy do środka i nie było prądu ani ogrzewania, więc zmarzliśmy. Ale przed słabo oświetlonym kościołem stała choinka oświetlona prawdziwymi świecami zwisającymi z kończyn zamiast lampek bożonarodzeniowych. Nigdy tego nie zapomnę. Oczywiście w naszych głowach myśleliśmy „zagrożenie pożarowe!”, ale to było magiczne. Siedzieliśmy w tym kościele i śpiewaliśmy kolędy. Teksty były po niemiecku, ale były to piosenki takie jak „Silent Night”, które mogliśmy rozpoznać po melodii.

Następnego ranka, kiedy się obudziliśmy, w domu nie było choinki, nie było też prezentów. Ale mieliśmy ten wspaniały brunch, podczas którego cała rodzina siedziała przy stole, jadła pyszne jedzenie i otwierała świąteczne pukawki…pociągasz za sznurek i otwiera się– wypełnione czekoladkami. Potem wskoczyliśmy do samochodu i pojechaliśmy do domu innego członka rodziny, gdzie zjedliśmy kolejny niesamowity posiłek i jeszcze więcej czekolady.

Tak naprawdę nie chodziło o prezenty: prezentem, który wszyscy sobie dawali, było bycie razem, picie gorącej czekolady i jedzenie pysznego jedzenia. To nie nasze dziecięce święta nie były o byciu razem – byli – ale był też ogromny nacisk na prezenty. Uwielbiamy prezenty i mogą być świetną rzeczą, zwłaszcza z dziećmi, ale te Święta były zdecydowanie bardzo różne i pomogło nam zobaczyć, że chodzi o bycie z bliskimi i cieszenie się dzień.

Nie mieszkamy w mieście, w którym mamy wokół siebie całą rodzinę, jak rodzice Klausa — nasza rodzina jest rozrzucona po całym świecie, a to może być trudne. Jednakże, jeśli jesteśmy tutaj w Waco na Boże Narodzenie, nawet jeśli to tylko my, dzieci i mama Kelly, która tu mieszka, nadal robimy duży posiłek i siadamy. Oczywiście w przypadku małych dzieci gotowanie może być szalone, a siadanie nie jest ich ulubioną częścią. Ale nadal to robimy i wiemy, że będą to pamiętać, gdy będą starsze.

To była nasza pierwsza duża wspólna podróż jako para i tak szczególne przeżycie, że zaczęły nam otwierać się oczy jak duży jest świat i jak wielu jest różnych ludzi — a jednocześnie wszyscy jesteśmy jakby To samo. Po prostu mówimy różnymi językami. To była ogromna część procesu, który pomógł nam poszerzyć nasze spojrzenie na świat.

Ten esej jest częścią serii „Moje ulubione Święta Bożego Narodzenia”, zawierający opowieści o ukochanych wakacyjnych wspomnieniach i tradycjach autorstwa zaproszonych gości specjalnych. Aby przeczytać inne, idź Tutaj.